Spełnione proroctwo Rydzyka

W warszawskich wyborach samorządowych najbardziej urzekło mnie to, że słynny major Fydrych od Pomarańczowej Alternatywy, startując z komitetem Krasnoludki i Gamonie, pokonał dzielnego i walecznego posła Wojciecha Wierzejskiego z LPR. Można powiedzieć – warszawiacy pokazali posłowi Wierzejskiemu jego miejsce w szeregu. Żeby tak jeszcze tą droga poszli dziennikarze, którzy nadal uważają go za niezwykle cennego rozmówcę, podobnie jak posła Cymańskiego z PiS, byłoby wspaniale. Myślę jednak, że kariera medialna przedstawiciela Ligi będzie się rozwijać nadal, bez względu na notowania jego partii i jego samego oczywiście. A przecież przyjemnie byłoby od czasu do czasu posłuchać, co też ma do powiedzenia major Fydrych. Zapewne byłoby to bardziej odświeżające niż popisy działaczy LPR.

W stolicy Liga przepadła, proroctwo ojca Rydzyka, że to ugrupowanie już leży na katafalku, okazało się trafne. Tadeusz Rydzyk zna po prostu siłę swego rażenia. Ciekawe, czym zacznie nas razić teraz Roman Giertych, który – jako polityk młody i niewątpliwie zdolny (czasem zdolny do wszystkiego) – nie będzie chciał, by Jarosław Kaczyński zjadł go do końca. Spróbuje więc uczynić coś, by i Kaczyński odczuł jakiś dyskomfort przy tym posiłku.

Wracając jednak do żywych i warszawskiej bitwy, która zajęła wszystkim znacznie więcej uwagi niżby to z jej znaczenia wynikało, to trudno oprzeć się wrażeniu, że Hanna Gronkiewicz-Waltz nie była gwiazdą pierwszej tury i o sukcesie mówić nie może. Jeżeli liderka partii uzyskuje w Warszawie prawie o 10 proc. mniej niż jej partia, to coś jest na rzeczy. Kłania się elektorat negatywny? Czy tylko taki, który tradycyjnie uważa, że kobiety w partiach mogą być tylko ekspertkami i nie powinny sięgać po wyższe funkcje? Marek Borowski słusznie zauważa, że nagle jego program okazał się najatrakcyjniejszy i wszyscy chcą do niego sięgać. Powiększyło się też grono jego znajomych, nawet Marcinkiewicz zna go bardzo dobrze i świetnie z nim współpracował. Borowski powinien się właściwie dziwić, dlaczego jego konkurenci nie wycofali się z wyborów, skoro teraz widzą w nim kandydata tak wspaniałego.

Paradoks obecnej sytuacji polega na tym, że ani Marcinkiewicz, ani Gronkiewicz Waltz, tak bardzo chwaląc Borowskiego, nie mają odwagi, by pójść krok dalej i powiedzieć otwarcie: zależy nam na głosach centrolewicy, prosimy o poparcie, nie wykluczamy w przyszłości zawierania z wami koalicji.

Platforma, mająca odwagę zawiązania strategicznego sojuszu z PSL, który może się jej bardzo opłacić, dzięki znakomitemu wynikowi ludowców w wyborach (gratulacje dla prezesa Waldemara Pawlaka, który nie dał się uwieść Jarosławowi Kaczyńskiemu i nie wszedł w koalicję, z której wychodzi się tak poturbowanym jak Lepper albo nie wychodzi się wcale, jak Giertych), nie ma dziś odwagi powiedzieć: a dlaczego mamy ulegać szantażowi PiS i zrzeszonych wokół PiS publicystów i powtarzać za nimi jak za Panią Matką: nigdy z SLD? Teraz przychodzi taki czas, że trzeba dokonywać wyboru sojuszników, a metoda uników ma krótkie nogi. Nie bardzo wiadomo, czy bliższy alians z Lewicą i Demokratami oraz silne poparcie Borowskiego dałoby zwycięstwo Hannie Gronkiewicz-Waltz, bo szanse wydają się wyrównane. Powtarzanie jednak: my nigdy z SLD (nawiasem mówiąc – takiego bytu wyborczego już nie ma, jest porozumienie czterech partii, w tym Demokratów) staje się jałowe. Jest bezwolnym poddawaniem się temu, czego właśnie chce PiS.

Nie jest prawdą, że PO i PiS tak wiele dziś łączy. Być może coś jeszcze łączy część PO z częścią PiS. Raczej wszystko te partie dzieli. Dzieli je spojrzenie na gospodarkę, na polskie miejsce w Europie (znów popisaliśmy się wetem, nie przedkładając jednocześnie żadnej konstruktywnej propozycji), na instytucje demokratyczne, na sposób sprawowania władzy. Także w Warszawie, dla której ostatnie lata to czas zastoju. PO nie ma powodu, by rzucać się w objęcia Porozumienia Lewicy i Demokratów, ale musi wreszcie zacząć mówić prostą prawdę: w polityce nigdy nie mówi się słowa nigdy. Tego powinien nauczyć Tuska i Rokitę choćby Jarosław Kaczyński, który dla wygrania i rządzenia nie obawiał się koalicji z Samoobroną, proszenia Leppera o poparcie dla brata, gdy ten kandydował na prezydenta. Ciekawe, dlaczego Olejniczak z Borowskim mieliby bardziej brudzić niż Lepper z Giertychem? To chyba jakieś nieporozumienie. A może rzecz w tym, że Kaczyński jest politykiem odważnym, a działacze PO ciągle postępują pod wpływem strachu?

Do wszystkich blogowiczów – mam świadomość, jak bardzo zalegam z korespondencją. Odpowiem w tym tygodniu. Przykro mi z powodu tego filtra antyspamowego, który podobno uniemożliwiał wpisy na mój blog. Nie znam się na tym, ale zapytam w redakcji.