Zagospodarować Marcinkiewicza

Trwa wielka akcja „zagospodarowywania” byłego premiera, przegranego w wyborach na prezydenta Warszawy, Kazimierza Marcinkiewicza. Włączyli się już w nią wszyscy ważni działacze PiS z premierem na czele. Jarosław Kaczyński nie wykluczył, że dla Marcinkiewicza może znaleźć się miejsce w rządzie. Nie wiadomo wprawdzie jakie, ale paleta do wyboru jest podobno spora. Marcinkiewicz mógłby na przykład zostać wicepremierem, koordynatorem polityki gospodarczej, czyli dokładnie – nikim. Wicepremier bez ministerstwa nic nie znaczy, a politykę gospodarczą podobno koordynuje wicepremier Zyta Gilowska.

Mógłby być na przykład ministrem skarbu, bo obecny marnie się spisuje, ale nie jestem pewna, czy premier Marcinkiewicza do tego akurat resortu chciałby wpuścić. Przecież pierwszym wyrzuconym z rządu ministrem był pan Mikosz, protegowany Marcinkiewicza. Jarosław Kaczyński najwyraźniej bał się, że pan Mikosz mu jakiś układ założy, którego nikt już nie rozbije i dlatego posłał zaufanego człowieka, który niczego nie sprywatyzuje, ale i układu podobno również nie założy. Jest też resort gospodarki, który od dawna czeka na zmiany, a jego obecny szef nigdy nie krył, że tak naprawdę to chciał być szefem PGNiG, ale wymarzona posada chyba już zajęta.

Edukację, na której przegrany pretendent się zna, okupuje aktualnie Roman Giertych, który zapowiedział już zerwanie koalicji, gdyby zaproponowano mu wyprowadzkę z ministerstwa, które daje tyle okazji do organizowania konferencji prasowych. Gdzieżby zmieniał swój wizerunek?

Zerwaniem koalicji nie należałoby się zbytnio przejmować, ale Kaczyński najwyraźniej nie lubi rządów mniejszościowych, czy na granicy mniejszościowego. On woli nawet byle jaką większość. Oczywiście – jest jeszcze prezesura NBP, która na razie nie weszła do gry, ale kto wie, może wejdzie, choć byłoby śmiesznie.

Jak nie w rządzie czy w jego okolicach, to może znajdzie się dla Marcinkiewicza praca w biznesie. Od dawna mówi się, że mógłby zostać prezesem Orlenu. To jednak oznacza, że jego kapitał polityczny szybko zniknie. Kilka tygodni nieobecności w mediach, oddalenie od polityki – i już jest się na innej planecie, wypada się z gry (a może o to chodzi?). W partii Prawo i Sprawiedliwość też niespecjalnie jest miejsce dla b. premiera, bo co ważniejsze stanowiska zajęte, na dodatek nic nie wskazuje, by do byłego premiera stara gwardia, ta jeszcze z PC, miała jakieś szczególne zaufanie.

Można długo wyliczać hipotetyczne możliwości. Wszystko to mówi nam o jednym: ani Kazimierz Marcinkiewicz, ani PiS nie liczyli się z tym, że ich kandydat może w stolicy przegrać. On sam uwierzył, że prezydenturę Warszawy ma jak w banku i nikt go na tej drodze nie zatrzyma. W ciągu dwóch miesięcy, dzięki zręcznej reklamie, został przecież najpopularniejszym politykiem. Tymczasem już drugi raz nie wyszło. Najpierw Jarosław Kaczyński miał za nic ową popularność i gdy zmieniły się okoliczności polityczne sam został premierem. Teraz nie spisali się wyborcy.

Ma podobno Marcinkiewicz jeszcze i taki wariant zapasowy, aby z Janem Rokitą stworzyć nową partię. Głośno o tym pomyśle na stołecznych salonikach i w przedpokojach władzy. Mieliby budować coś na przyszłość, bo PiS nie ma ludzi, zwłaszcza atrakcyjnych dla wielkomiejskiej publiczności. Przedsięwzięciu mógłby patronować „Dziennik” (jak nie można skleić POPiS-u, to chociaż jakiś byt zastępczy…), mogłaby go wspierać pani prof. Staniszkis, która w Rokicie upatruje przyszłość polityki. Może jeszcze jacyś inni profesorowie związani z PiS, którzy tą partią coraz bardziej rozczarowani.

Ciekawe jednak, co pojawiłoby się z połączenia tego, który przegrał w Warszawie z tym, który po raz kolejny przegrał w Krakowie. Niezła para na początek. A swoją drogą ciekawe również, czy tą akcją „zagospodarowywania” sam Kazimierz Marcinkiewicz nie czuje się jednak dotknięty. Zapewnienia liderów PiS, że jakoś Marcinkiewicza „zagospodarują”, są jednak uwłaczające.

***

Dzięki za słowa poparcia i dyskusję w sprawie reakcji mediów na dramat „Halemby”. Cieszę się, że tyle osób miało ocenę podobną do mojej, albo jeszcze ostrzejszą. Ja starałam się być oględna.

Zgadzam się z tym, co napisał m.in. Quake (dlaczego zakładam, że to musi być mężczyzna?), że media wpędziły się w samonapędzajacy się mechanizm. Jak trafnie Państwo zauważyli, ten sposób reakcji się powtarza. O ile jednak przy okazji śmierci Jana Pawła II, kiedy to się zaczęło, można było próbować usprawiedliwiać przesadę, dziennikarską żarliwość, łzawą ckliwość czy nawet niesamowitą jednostronność dyskusji, która przestała być dyskusją, a stała się po prostu częścią procesu beatyfikacyjnego, bo to jednak było innego typu zdarzenie, to teraz już nie ma żadnego usprawiedliwienia poza owczym pędem, podbijaniem sensacyjnego i emocjonalnego bębenka. To jest po prostu bardzo złe dziennikarstwo, ale – niestety – ono się pleni i będzie plenić.

Gayboy słusznie zauważa, że znacznie więcej ludzi ginie na budowach i nikt się nimi nie zajmuje, ale zawsze dramat w większej skali budzi większe zainteresowanie niż śmierć jednego człowieka. Tak już jest. Zgoda też co do sposobu opisywania górników – albo warchoły pod Sejmem, albo wyjątkowo ofiarni robotnicy, czasem herosi. U nas niestety nie ma ocen pośrednich. Mnie też najbardziej denerwowali wymądrzający się związkowcy, którzy na górniczych etatach wiodą wygodne życie aparatu władzy.

Heleno, przykro mi, że radio TOK FM też się włączyło w tę przesadę. Tych spotów reklamowych z głosami z „Halemby” nie słyszałam, gdyż w tamtych dniach w ogóle starałam się nie oglądać TV i nie słuchać radia. Dla zdrowia psychicznego. Przy okazji dowiem się jak było.

Natka pyta, czy z naszego weta nie będzie więcej pożytku dla Rosji? Sądzę, że to powinien być czarny sen naszych specjalistów od spraw zagranicznych. Wydaje się, że Rosjanie przed szczytem bardzo podejrzanie zaostrzyli ton wypowiedzi o Polsce, a więc być może taki stan jak obecnie ich nie martwi. W końcu to porozumienie można przedłużać na kolejne lata i nie jest ono dla Rosji korzystne. Mam jednak nadzieję, że Polska dyplomacja ma jakiś sposób na wyjście z tego weta.

Bernardzie, cieszę się, że przypomniałeś o CBA, ostatnia wiadomość, jaką czytałam, informowała, że właśnie rozpisano przetarg na limuzyny (w sporej zresztą liczbie), co oznacza, że urząd organizuje się prawidłowo: najpierw zapewniono sobie wysokie uposażenia, teraz kolej na limuzyny i – zapewne – służbowe mieszkania. Być może wszystko inne jest tajne. Na razie działa wyłącznie CBŚ, niestety także na wyraźne zlecenia polityczne, co dowodzi, że CBA po prostu nie było potrzebne. Chyba że trzeba więcej polityki, aby wreszcie odkryć układ. Na razie to odkrywanie idzie chyba marnie. Nawet z likwidacji WSI przecieków mało, co świadczy, że ów słynny raport niczego sensacyjnego nie zawiera. Gdyby zawierał, byłby już w gazetach.

Przydałaby się dłuższa dyskusja z Quasi, twierdzącą (twierdzącym?), że podobno przebieramy nóżkami do liberalno-lewackiego bloku. Najpierw trzeba byłoby sprecyzować, co kryje się pod określeniem „lewactwo”. Jeżeli jest możliwe porozumienie PiS z Samoobroną, to każde porozumienie jest możliwe. Ja uważam, że konserwatywni liberałowie mogą się porozumieć z socjaldemokratami i demokratami (niejeden taki alians już w Europie był) o wiele łatwiej niż z coraz bardziej narodowo-katolickim PiS. A swoją drogą, jedni mają prawo przebierać nóżkami do mitycznego POPiS-u, a inni do koalicji PO z centrolewem. Jeżeli PO potrafi zawierać sojusze w obie strony (tak jak to robi po wyborach samorządowych), to dobrze. To znaczy, że zaczyna być ugrupowaniem z przyszłością, które przestało się bać Kaczyńskiego.

Dana1 porusza ważną sprawę kompetencji samorządu, zwłaszcza wojewódzkiego. Za dużo wojewody, za mało marszałka. Zgoda, ale już jest nieco lepiej niż było w czasie, kiedy za rządów Buzka realizowano reformę administracyjną i bardzo ograniczano władzę sejmików. Wówczas szermowano argumentem, że większa samodzielność samorządu wojewódzkiego doprowadzi do zbytniej regionalizacji i regiony roztopią się w Europie, co zagrozi suwerenności Polski. Taki był sposób myślenia przed wejściem do Unii Europejskiej. Teraz te obawy trochę znikają, ale pojawia się nowy problem, czyli pieniądze z UE. Rząd ma w ogóle skłonności centralizacyjne i chce trzymać rękę na tych środkach, stąd pomysł ograniczenia sejmików.

Sol, przepraszam, jeżeli jest dużo literówek, staram się dokładnie czytać co napisałam, ale może czegoś nie widzę. Dzięki za zwrócenie uwagi.

Torlin, a także kilka innych osób uświadomiło mi, że są kłopoty z wpisaniem się na blog w weekendy. Niezależnie do tego, że ostatnio była cisza wyborcza, kłopoty są. Sama w niedzielę wieczorem zdziwiłam się, gdy zobaczyłam, że nie ma żadnych komentarzy. Rozmawiałam na ten temat w naszym dziale zajmującym się internetem i obiecano mi, że spróbują znaleźć jakiś sposób, by nie było tylu godzin martwych i by dyskusja mogła się toczyć na bieżąco. Proszę więc o wyrozumiałość i cierpliwość.