Napieralski w pułapce?

Co tu pisać po zakończonym kongresie SLD? Nie bardzo wiadomo, bowiem nikt tak naprawdę nie wie, co z niego wynika.

Co u Napieralskiego było grą, a co jest autentyczne? Nawet nie wiadomo, czy władza będzie skupiona w jednym ręku i czy wygaśnie rywalizacja między Napieralskim a Olejniczakiem. Jeżeli Olejniczak utrzyma stanowisko szefa klubu parlamentarnego, będzie miał faktycznie większą władzę niż Napieralski. Rządzić na Rozbrat to nie to samo, co rządzić w Sejmie, gdzie głosy mają realną moc, a Sojusz ma pakiet kontrolny, zwłaszcza przy wecie prezydenta. Dwuwładza może więc być faktem. Czy przed każdym posiedzeniem Napieralski będzie zwoływał kierownictwo partii, celem wydania instrukcji posłom i udzielał Olejniczakowi kolejnych nagan? Przecież konstytucja stanowi, że mandat jest wolny i instrukcji być nie może.

Na razie, w ramach wielkiej odnowy, mamy czwórkę wiceprzewodniczących z zupełnie starego rozdania. Któraś z gazet zamieściła fotografię, na której w zwartym szyku stoi kierownictwo z czasów Oleksego. Jest tam Napieralski, jest Szmajdziński, a także Katarzyna Piekarska, czyli znów sami swoi. Nowi podobno kandydowali, ale ich wycięto, podobnie jak największych zwolenników obecnego przewodniczącego. Wypada więc całe to zdarzenie z 1 czerwca interpretować tak, że wybrali Napieralskiego, ale natychmiast się przestraszyli i wybrali ludzi już we władzach sprawdzonych, czyli kolegów bardzo doświadczonych, którzy dla wyborcy uroku nowości jednak nie mają. Czy to oznacza, że delegaci znów nie mieli zdania i nie wiedzieli, na co tu właściwie postawić – jakąś wielką odnowę czy kontynuację?

Ponadto, a może przede wszystkim, w jakim celu wybrali? I tu zaczynają się kłopoty. Nowy przewodniczący był tak wzruszony samym faktem zwycięstwa (obowiązkowe pozdrowienia z ekranu dla matki i ojca), że nie był w stanie wyartykułować jednego składnego zdania. Dziękował i dziękował. A gdzie przygotowane programowe przemówienie i to o państwie, a nie o partii, gdzie charyzma lidera, gdzie ta silna ręka, która pozwoli stworzyć sprawną drużynę, gdzie ten autorytet, który sprawia, że gdy nowy przewodniczący mówi, to wszyscy słuchają? Czyli po prostu, gdzie profesjonalizm, choćby w politycznym marketingu, który – jak się wydawało – był mocną stroną Napieralskiego?

Pozostał obraz młodego człowieka, który przed kamerami jest tak szczęśliwy ze zwycięstwa, że aż bezradny, może nawet wzruszająco bezradny. Najeździł się chłopak po Polsce, naobiecywał, że będzie 20 proc. poparcia i na dodatek fura posad we władzach. Tymczasem kilka tur głosowań, a kandydaci nowego przewodniczącego na wiceprzewodniczących przepadają i już nie mówi się, że ma być siedmiu zastępców. Może być ich mniej. Ale przecież posady obiecano. Miejsc zwolnionych przez wyrzucanych Janika i Nikolskiego nie wystarczy, by zaspokoić obietnice. Zresztą, dlaczego akurat wyrzucać Janika i Nikolskiego, a zapraszać Millera? Osobiście wysoko cenię powyborcze analizy Nikolskiego i nie wiem, komu akurat Janik na zapleczu wadzi, wyjąwszy grupkę dziennikarzy tropiących postkomunistów, którzy nagle tak pokochali Millera z Oleksym, że ich z telewizyjnych ekranów i łamów gazet po prostu nie wypuszczają, zwłaszcza kiedy trzeba Sojusz sponiewierać, od czego panowie stali się wybitnymi specjalistami. Nie ma to jak urażeni dawni liderzy, zawsze na nich można liczyć.

Napieralski jest więc w trochę w pułapce. Wokół ma bardziej ludzi Olejniczaka niż swoich, ma partię raczej przestraszoną niż wypinającą odważnie piersi do przodu, gdzieś za plecami ma jakichś doradców, którzy mu nie zawsze mądrze radzą. Już pierwszego dnia rąbnął, że ustawa medialna ma iść do kosza, a więc Sojusz podeprze weto prezydenta, czyli utrzyma władzę PiS w mediach. Na żadną politykę, w której mieści się także układanie się z różnymi partiami, nie zostawił sobie miejsca. Jeżeli na tym ma polegać ta nowa jednoznaczność, to znaczy, że na prawdziwą politykę nie ma miejsca. To jest zresztą bardzo ciekawe, bowiem kwestię odpowiedzialności za media, w tym za ustawę medialną wziął na siebie kilka miesięcy temu Napieralski. Efekt jaki? Nie potrafił porozumieć się z Platformą? Porozumiał się z prezesem Urbańskim, że dostanie jakąś posadę dla kogoś ze znajomych na otarcie łez?

Na razie cieszy się PiS, Gosiewski wręcz promienieje. Jeżeli to jest negocjacyjny sukces, wypada pogratulować. Może Grzegorz Napieralski jest miłym facetem. Katarzyna Piekarska, która nie ma powodu, by Olejniczka lubić, bowiem wylądowała w Warszawie na dość odległym miejscu na wyborczej liście (trzeba było zakładać koalicję i wyprzedzili ją Borowski i Kalisz ze swoimi ambicjami) mówi, że wybrano przewodniczącego z pasją. Czekamy więc na objawienie się tej pasji, której rzeczywiście Napieralskiemu w dążeniu do wygranej nie brakowało. Czekamy wśród szumu dziesiątków komentarzy, z których na razie niewiele wynika, bowiem tym razem komentatorom nie dano szansy skomentowania czegokolwiek, wyjąwszy kogucią walkę pretendentów, która może nawet była ciekawa, ale raczej dla sprawozdawców sportowych.

Warto więc przypomnieć, że partia, która zajmuje się wyłącznie własnymi problemami, nawet jeżeli dostaje dużo czasu i miejsca w mediach, bo akurat posucha na tematy, albo jest taki układ, że na złość Platformie pokazujemy teraz SLD, i tak w końcu przegra. Wyborca powinien wiedzieć, kto partii przewodzi i po co. Na razie nowego przewodniczącego zna bardzo słabo i zupełnie nie wie, po co i czemu on przewodzi. Wie, że chce się policzyć z Janikiem i Nikolskim. Janik z Nikolskim wyborców dawno już jednak nie obchodzą. To, co dla aparatu jest problemem pierwszoplanowym, bo aparat kocha różne stare porachunki, dla wyborcy nie ma żadnego znaczenia.

***

Manno, dzięki za obszerne przypomnienie różnych faz aktywności minister Pitery, o sprawie z ławnikami prawie zapomniałam. W świetle tego, co wiemy o sprawie Leppera, czyli o prowokacji w Ministerstwie Rolnictwa i aferze z Sawicką, to raczej było to podżeganie do przestępstwa. Wiele na ten temat dyskutowaliśmy już, dlatego ważne jest, aby wreszcie wypowiedziała się prokuratura prowadząca śledztwa w tych sprawach.

Przecieku, nie smucę się z powodu zwycięstwa Napieralskiego. Przyznaję, że nie cenię go specjalnie jako polityka, ale nie jego jednego. Jest zapalczywy, brak mu dojrzałości, fatalnie mówi, ale może się wyuczy. Każdemu trzeba dać szansę. Śmieszy mnie tylko ten „polski Zapatero„, wypada znać granicę, poza którą wpada się w śmieszność. Moim zdaniem Olejniczak też zmarnował swoją szansę. Który którego blokował, to inna sprawa. Nie znam wewnętrznych gier w SLD. Generalnie uważam, że Sojusz jest obecnie formacją bez lidera i bez przyszłości. Szkoda, bo na przykład merytorycznie to jeden z najciekawszych klubów w Sejmie, zwłaszcza kiedy był to klub Lewicy i Demokratów. Dobrze by było, żeby nadal współpracowali.

Dziękuję tym wszystkim spośród Państwa, którzy zgodzili się ze mną w obronie Palikota, a było Was wielu, m. in. Vannelle, Radecki, Marek Piegus. Telegrapfic observer podejrzewa, że Palikot uzgadnia swoje wystąpienia z PO. Moim zdaniem to nie jest możliwe, on jest po prostu spontaniczny. W każdym razie więcej w tym spontaniczności niż jakiegoś wyrafinowanego marketingu, o co go się podejrzewa.

PI wytyka mi, że jestem za immunitetem, to przy okazji immunitetu Dorna. Otóż jestem za ograniczonym immunitetem, bo poseł musi mieć jakąś ochronę. Myślę, że w sedno trafia Lex. Nie powinno go być przy sprawach cywilnych tak, aby pomówiony czy obrzucony błotem zwyczajny obywatel mógł dochodzić swoich praw. Argumentacja Dorna, że nie stać go na adwokata, niestety jest dla niego dyskwalifikująca. Gdybym znała ją wcześniej, może nie stawałabym w jego obronie. A może on chce być ekscentryczny za wszelką cenę?

Marian Gwizdor rozpisał się w obronie CBA. Można mieć takie stanowisko, ale mnie najbardziej podoba się Tadeusz Mazowiecki jako uberautoryret (co to znaczy?) oraz ja, jako agitatorka (post)komunistyczna. Może trzeba było pójść na całość i po prostu walnąć – agitatorka komunistyczna? Po co chodzić ogródkami, kiedy można myśli lub bezmyślność wyrażać prościej?

Pavlovic męczy mnie tym Pacławskim i tym, że Pawłowicz nie był lobbystą, a Pacławski okazał się nieudolny dopiero w trakcie sprawowania funkcji, bo gdy go wybierano uchodził za fachowca. Niech i tak będzie, skoro się upiera, ale ja pozostanę przy swoim, bo wiem, że było inaczej. Było politycznie, czyli wypchnąć czerwonego. Pacławski wypadł za niewłaściwe pochodzenie polityczne, a nie za nieudolność.

Cargo – obszarów metropolitalnych (nie metropolii, tu od razu mnóstwo nieporozumień przy nazewnictwie) jest być może za dużo. Dopiero jednak przejrzałam projekt ustawy i jeszcze nie mam wyrobionego zdania. Napiszę obszerniej, gdy będę więcej wiedziała. Staram się również zrozumieć okoliczności polityczne, czyli próbę zadowolenia ściany wschodniej. Niestety, w żadnej z reform od lat nie ma u nas konsekwencji. W tej planowanej też ciągle za dużo centralizacji.

Torlin pisze, że wystarczy związek komunalny. Nie wystarczy, bo jest formułą nie praktykowaną. Obszar metropolitalny nie będzie dobrowolny, w wyznaczonych sferach będzie obowiązkowy. Wątpliwości jest jednak sporo, chociaż ja od dawna byłam zwolenniczką ustawy metropolitalnej, ale dla Warszawy. Dyskusje w tej sprawie trwały latami i nic z nich nie wyszło. Jeżeli teraz uda się te obszary metropolitalne stworzyć, to może być to sensowne rozwiązanie.