Dookoła Bolka

Lech Wałęsą zażądał, aby prezydent Kaczyński przeprosił za nazwanie go agentem. Oczywiście Wałęsa nie może zrobić nic, aby obecnego prezydenta usunąć ze stanowiska, ale żądanie przeprosin jest jak najbardziej na miejscu.

Wałęsa uderzył zresztą celnie, gdyż ma wyrok sądu lustracyjnego orzekający, że nie był tajnym współpracownikiem i dostał z IPN status pokrzywdzonego. Lech Kaczyński mówiąc, co powiedział, uznał więc wyrok za nic nie warty świstek papieru, co głowie państwa czynić nie wolno. To już nie jest kwestia prywatna, gdyż prezydent powiedział to nie w rodzinnym gronie przy obiedzie, gdzie może sobie o Wałęsie mówić, co chce, ale publicznie, w telewizji. Nie pierwszy to zresztą werdykt sądowy, który prezydent lekceważy. Nie przeprosił Wachowskiego za nazwanie go przestępcą, przeciwnie, gdy bracia wzięli władzę, zaczęły się dziwne tańce wokół Wachowskiego, któremu w przyspieszonym tempie zaczęto stawiać jakieś zarzuty, głównie wprawdzie medialne, ale nie tylko. Co z tą sprawą dzieje się, nie wiadomo. Podobnie jak z wieloma innymi mającymi podłoże polityczne.

Lekceważący stosunek do prawa i sądów obu braci nie jest nowością, podobnie jak narastająca z upływem lat agresja wobec Wałęsy, który zresztą podobnie się odpłaca. Wałęsą ma jednak po stokroć rację, gdy przypomina o prezydenckiej przysiędze, w której jest mowa o staniu na straży prawa, poświadczonej słowami: tak mi dopomóż Bóg. Otóż rzeczywiście warto byłoby, aby prezydent nie zaświadczał o czyjejś agenturalności lub jej braku, bo to nie jego rola, jest elementem władzy wykonawczej, a nie sądowniczej. Najwyraźniej jest to jednak ponad jego siły.

Wałęsa Kaczyńskiego niczym cierń uwiera. Mogę to jakoś próbować zrozumieć. Bracia mają wyjątkowo wysoką samoocenę, co oczywiście nie wyklucza rozlicznych kompleksów. Oni to inteligenci z Żoliborza (co media chętnie cytują, nie zauważając, że na Żoliborzu są różne rejony i różni inteligenci), a Wałęsa to prymitywny prostak. I ten prostak śmiał przepędzić ich z prezydenckiej kancelarii w formie mało wyszukanej, gdy oni, również w formie mało wyszukanej, zakładali mu pod nosem partię, a może nawet własne służby specjalne opierające się na żołnierzach WSI lub tych z informacji wojskowej, którzy do WSI nie poszli, bo do tych z Urzędu Ochrony Państwa nie mieli zaufania, a posiadanie własnych służb zawsze było obsesją. I jeszcze obalił ich rząd. Pierwszy niepodległościowy, który chciał zwalczyć esbecko – komunistyczny układ.

Wprawdzie o rządzie Jana Olszewskiego sam Kaczyński mówił, że jest to rząd kompromitacji polskiej prawicy, podobnie jak twierdził, że najkrótsza droga do dechrystianizacji Polski prowadzi przez ZChN, ale obalić go mógł najwyżej on sam, a nie żaden Wałęsa. Bez zażenowania może też obecnie promować na senatora podkarpackiego posła Zająca o czysto zetchaenowskiej proweniencji. To wszystko mieści się w politycznym pragmatyzmie Jarosława Kaczyńskiego. Nic jednak oprócz nadzwyczajnych emocji (nie śmiem nawet pisać o zwyczajnej zawiści, gdyż bracia Kaczyńscy uważają się za lepszych od Wałęsy, a więc czego mają mu zazdrościć?) nie wyjaśnia, dlaczego prezydent tak kategorycznie powiedział o tym agencie Bolku. Przecież pragmatycznie byłoby tego nie mówić.

Za kilka dni pojawi się wreszcie książka, która ma akcję promocyjną na niespotykaną skalę i wówczas prezydent, jeśli oczywiście ktoś go zapyta, mógłby odpowiedzieć, że właśnie przeczytał i przedstawiona wersja jest dla niego przekonująca, a autorzy wielce wiarygodni. Nie zrobił tak zapewne nie tylko z powodu owych negatywnych emocji, ale także z chęci dokonywanej od dłuższego czasu rewizji historii. Niepodległość zaczęła się przecież od Olszewskiego i Kaczyńskiego, a nie od żadnego 4 czerwca 1989 roku. Trzeba było szybciej skończyć z kontraktem Okrągłego Stołu, Balcerowicza zastąpić Glapińskim, Wałęsę wybrać prezydentem, a potem go osaczyć i ubezwłasnowolnić, aby dostać całą władzę, bo, jak się okazuje, tylko taka jest dla Kaczyńskich satysfakcjonująca, bo dzięki niej mogą wprowadzać własne projekty przebudowy państwa i ludzi.

Tymczasem Wałęsa osaczyć się nie dał. Premierem zrobił Jana Krzyszofa Bieleckiego, zespół doradców, który wziął się ostro do krytyki, Balcerowicza zlekceważył i prowadził własną politykę. Czasem lepszą, czasem gorszą, ale próba ustawienia Wałęsy w roli wyłącznie solidarnościowej, który zupełnie nie sprawdził się jako prezydent też jest chybiona. Wałęsa wcale nie był takim złym prezydentem, jak się to dziś próbuje malować. Na tamte czasy, kiedy to, zwłaszcza w rozmowach o trudnych kwestiach polityki zagranicznej, trzeba było mieć autorytet, bywał niezastąpiony. Demokracji też specjalnie nie zagrażał i nigdy nie ukrywał, że jest za systemem prezydenckim. Za takim opowiadał się wówczas także Jarosław Kaczyński, nieco zmodyfikował poglądy, gdy Wałęsa braci ze swej kancelarii wyrzucił, strącając na lata w polityczny niebyt.

Mocno więc popsuł szyki Lech Wałęsa braciom Kaczyńskim, a dopaść go mogą właściwie tylko tym Bolkiem. Bolkiem mogą go dopadać działacze PiS, którzy żadnej historycznej roli nie odegrali, ale przecież mogą sobie teraz na Wałęsie poużywać. Ostatnio ku mojemu zdumieniu błyszczy na tym froncie pani Elżbieta Jakubiak, która opowiada rzeczy przynoszące jej raczej wstyd. Trzeba zresztą przyznać, że w PiS ostatnio inwencji przybywa. Otóż podobno pan Paweł Zyzek, związany z PiS, pisze kolejną książkę o Wałęsie. Tym razem sensacją ma być nieślubne dziecko. Jak nie Bolkiem, to Lolkiem?

Szkoda, że prezydent RP wpisał się w promocję książki IPN-owskich historyków i całą akcję przeciwko Wałęsie. Politycznych profitów mu to nie przyniesie, Polsce i jemu osobiście godności nie przyda i wszyscy dziś mówią raczej o małości głowy państwa, niż o wielkości jego prezydentury. A przecież Lech Kaczyński, podobnie jak jego brat, od lat funkcjonują jako mistrzowie niedopowiedzeń w rodzaju: wiem, ale nie powiem, mam swoją wiedzę, ale nie jest to wiedza procesowa, wiem więcej, ale nie mogę publicznie powiedzieć. Było tyle słów pod ręką, a wyszło, jak wyszło. Wyszło tak, że wypada przepraszać. Choćby dla ogólnej kultury prawnej, która w społeczeństwie jest niska, a prezydent daje przykład, że może być jeszcze niższa.

***

Nie podejmuję się odpowiedzieć na setkę Państwa wpisów. Bardzo dużo było o SLD, a zwłaszcza że nie cenię zbytnio Napieralskiego, a więc jestem stronnicza. To prawda, nie cenię, mam podobną ocenę jak Waldemar czy Jaruta, ale to nie znaczy, że nie daję mu szansy, do czego wzywa Pielnia1. Daję.

Zgadzam się Lechem, że lewica musi się odmłodzić, ale mam wątpliwości, czy właśnie się odmłodziła, czy postarzała. Nie jestem też pewna, czy akurat młodość jest problemem, czy raczej brak pomysłu na funkcjonowanie partii i na – ogólnie rzecz biorąc – lewicowość. Niestety w pierwszych publicznych wystąpieniach Napieralski wypadał bardzo źle, nie miał nic interesującego do powiedzenia. Manna z sympatią przyjmowała jego, jak pisze, nieporadność, ale mnie nieporadność szefa partii niespecjalnie wzrusza.

Nie ukrywam, że ciekawszy wydaje mi się Olejniczak, chociaż też nie urzeka. Szkoda, bowiem nie sądzę, aby stało się tak jak pisze buku, że to PO przejmie postulaty lewicy na przykład w obronie praw człowieka. PO będzie liberalno – konserwatywna, a Palikot będzie dość osamotniony. Zresztą bardzo ciekawe jest doświadczenie warszawskiej Parady Równości. I nie chodzi tylko o to, że nie było przedstawicieli SLD. Jak się okazuje, była Katarzyna Piekarska, ale nie została zauważona. Najwyraźniej jeszcze nie przyzwyczajono się, że jest wiceprzewodniczącą SLD. Rzecz w tym, ze sama parada nie była liczna. Czy to znaczy, że nastroje w kwestii równych praw dla mniejszości zmieniają się, że część ludzi uważa, że ta kwestia jest już załatwiona, chociaż nie jest? Wydaje mi się, że jednak Napieralski powinien był się wybrać na paradę, jeżeli wcześniej był taki radykalny. Niech daje przykład czynami, a nie mówieniem, że jak dojdziemy kiedyś do władzy, to wypowiemy na przykład konkordat. Takie słowa nic nie znaczą.

Faraon liczy na hasła antyklerykalne. Moim zdaniem mają one wzięcie umiarkowane, ale są potrzebne i niech je lewica konsekwentnie głosi, byle z głową. Na razie mam wrażenie, że robi to bez głowy, byle coś antyklerykalnego powiedzieć, bo z Ojcem Dyrektorem walczy głównie Palikot.

Sceptyk życzliwy pisze, oczywiście ze znakiem zapytania, może Piekarska byłaby lepszą kandydatką? Mnie się wydaje, że mógłby być zespół liderów, że partie nie muszą być wodzowskie i gdyby Olejniczak z Napieralskim grali w jednej drużynie, mogliby się uzupełniać. Dlatego wcale nie zachwycam się tą wielką demokracją, jaka zapanowała w SLD, że niby konkurenci byli znani. I co z tego? Jaki problem rozwiązali tą rywalizacją? Kwestię przywództwa? Już wszyscy mówią o przywództwie przejściowym.

Wodniku 53 – niestety, podziały mają wyłącznie charakter personalny, a nie wynikają z wielkiego sporu ideowego o kształt lewicy. Gdyby taki spór był, to mogłoby być i trzech kandydatów, niech się o coś spierają. Oni spierają się jednak wyłącznie o miejsce w szeregu. Bardzo podoba mi się stwierdzenie Haneczki, że Napieralski właśnie dogonił króliczka. No i co z nim zrobi? Podobnie dość celny jest Marek Piegus, kiedy pisze, że problemem SLD nie są wyborcy, ale członkowie.

Magrud zainicjowała dużą dyskusję o dziennikarstwie, i nie tylko śledczym i słusznie zebrała tak wiele pochwał od Państwa. Z bardzo wieloma Państwa głosami się zgadzam, czasem myślę nawet jeszcze gorzej o części środowiska. I też sobie myślę, że czasem media źle służą demokracji. W kilku audycjach oglądałam b.wiceministra zdrowia Grzegorka i miałam wrażenie dokonywania egzekucji, a sam wyjściowy materiał bardzo marny, podobnie jak wyjątkowo marny był materiał o motywach, dla których Karczmarek z Krauzem mieli ostrzec Leppera. To nie jest żadne dziennikarstwo śledcze, tylko budowanie klimatu pomówień. Może prokuratorskie śledztwo w sprawie Grzegorka coś wyjaśni, ale to będzie za wiele miesięcy. Najbardziej denerwujące były te pytania, dlaczego jeszcze nie zrzekł się immunitetu? Dziennikarz polityczny powinien znać elementarz swego zawodu i wiedzieć, że nie ma instytucji zrzeczenia się immunitetu bez stosownego wniosku, a takiego chyba do dziś nie ma.

Chopin pyta o niezbędne zmiany w konstytucji. Ja nie widzę ich potrzeby i sądzę, że tę dyskusję konstytucyjną Tusk rozpoczął, aby postawić taką zasłonę dymną dla złych stosunków z prezydentem. Zmiany będą potrzebne przy wchodzeniu do strefy euro, bo zniknie złoty, ale na razie to nam nie grozi. Generalnie konieczność zmian pojawi się, jeżeli wejdzie w życie traktat lizboński. Natomiast relacje między władzami są moim zdaniem uregulowane raczej prawidłowo i wiele zależy od kultury politycznej, a nie od przepisu, gdyż każdej sytuacji i tak opisać się nie da. Ja zawsze uważałam, że potrzebna jest równowaga władz, że lepsza koalicja, gdzie patrzy się sobie wzajemnie na ręce, niż jedna partia przy władzy.

Quake, rzeczywiście poprzednio pomyliłam pana z Lexem, przepraszam. W kwestii zmiany ustawy o weryfikacji WSI mam od dawna zdanie wyrobione. Niech już Olszewski dotrwa do końca i niech rząd dokończy tę nieszczęsną weryfikację. Jest jednak kwestia odpowiedzialności za ten bałagan stworzony przez Macierewicza i jego ludzi. Wydaje mi się, że – jak to u nas – nikt żadnej odpowiedzialności nie poniesie.

Podobnie jak Engelbert uważałam, że strategia Tuska w kwestii CBA jest słuszna (polityk opozycji patrzy na ręce rządzącym), ale teraz czytam, że oni zajmują się głównie nachodzeniem pacjentów ze szpitala MSWiA, bo chcą dopaść Garlickiego lub Durlika, czyli udowodnić, że to Ziobro miał rację, że jednak zabijali. I już nie wiem, czy strategia Tuska jest słuszna. Wyborcom czasem potrzebny jest sygnał, że następuje zmiana.

Chciałabym odpowiedzieć Karwojowi8 w sprawie mojej rozmowy z panią Szymanek Deresz, ale nie wiem jak, bo chyba nie zrozumiał, o czym była mowa. W skrócie rzecz ma się tak. Napieralski odpowiadał za wszystkie sprawy medialne. W ogóle się nimi nie interesował. Nie uczestniczył w żadnych posiedzeniach komisji, nie przedstawił żadnego pomysłu. Po komisji snuł się Wenderlich, który nie wiedział, czego chce. I teraz sytuacja jest taka, że SLD będzie popierać PiS i Urbańskiego, który podobno obiecał SLD jakieś stanowisko w telewizji. Jeżeli to jest praca nad ustawą i robota polityczna, to dziękuję, ale uważam, że tak się nie uprawia polityki. Ja uważam, że Napieralski zablokował zmiany, bo był zajęty kampanią wyborczą w powiatach i w Sejmie mało bywał. Teraz zaś opowiada głupstwa o tej ustawie, że nadaje się tylko do kosza, a ona jest zupełnie niezła i nie oddaje mediów rządowi, jak to próbuje się wmówić. Jest o niebo lepsza od tego, co jest obecnie.

Eddiego proszę, aby jednak całkowicie do września nie znikał. Ja zniknę dopiero w sierpniu i do tego czasu liczę na Państwa.