Anihilacja na własne zamówienie

Nie bardzo wiadomo co robić – pisać o kolejnych wystąpieniach Jarosława Kaczyńskiego, czy nie pisać? Jeżeli jednak nic nie napiszę, to przecież mogę się narazić na zarzut anihilacji opozycji, co absolutnie nie jest moim celem.

Jeżeli napiszę to z kolei Czytelnicy, a przynajmniej jakaś ich część, rzuci się na mnie, że to za mało ambitne, bo przecież z góry wiadomo, co prezes PiS powie. Tak dokładnie wiadomo, że gazety wszystko już dzień wcześniej bardzo dokładnie opisały. Jednak bardziej narażę się Czytelnikom, bowiem anihilacja opozycji byłaby rzeczywiście występkiem przeciwko demokracji, czego poprzeć nie mogę, zwłaszcza że odbywa się ona takimi mętnym drogami jak wykorzystywanie aparatu państwa do politycznej, a nawet wewnątrzpartyjnej walki (co jest wprawdzie tylko domysłem, a nie oczywistą oczywistością, ale wkrótce zapewne domysł przekształci się w oczywistość).

Odbywa się to także poprzez eliminowanie dziennikarzy sprzyjających opozycji. To pewnie przypadek pana Pospieszalskiego, który stracił program w telewizji, czego osobiście żałuję, gdyż wychodzę z zasady, że niech programy będą różne, bo w końcu każdy ma pilota i może zmienić kanał. Jest to czynność łatwiejsza i zdecydowanie bardziej intymna, niż pozbawianie zaprzyjaźnionego grona możliwości publicznej rozmowy o sprawach mu bliskich. Może nie mają się gdzie spotykać? Anihilacja odbywa się także poprzez intensyfikację inwigilacji przez służby, może nawet specjalne i oczywiście poprzez wiele innych bardzo patologicznych działań. Tak patologicznych, że być może czas już, aby eurodeputowanego Ziobrę wezwać z Brukseli. Bez względu na to, w jakim stopniu opanował język obcy – to przecież był cel, jaki mu prezes wyznaczył – aby wreszcie, kogo trzeba, do porządku przywołał.

Jedno tylko w tej katastroficznej wizji coraz większego zagrożenia demokracji mnie niepokoi. Otóż konferencja PiS na ten temat odbyła się pod hasłem „Nic o Nas bez Nas”. Tymczasem PiS jakby anihilowało się samo i na dodatek zupełnie świadomie, czyli wyznaje zasadę „Wszystko bez Nas”. Do prezydenta na żadne narady, nawet w kwestiach bezpieczeństwa – co przecież zawsze było dla tej partii priorytetem – nie chodzi. Komorowski wszak wybrany został przez nieporozumienie i właściwie nie bardzo wiadomo, czy tym prezydentem jest. Przedstawiciele PiS chodzą więc pod pusty pałac wcześnie rano lub wieczorami, przeważnie 10 każdego miesiąca, kiedy mają pewność, że Komorowskiego nie spotkają, bo on podobno po 18 już jeździ na kolację (nawiasem mówiąc zdrowy tryb życia, zgodny z zaleceniami dietetyków prowadzi, gdyż nie ma nic gorszego niż kolacja późnym wieczorem).

Prezes premiera nawet nie słucha, o ministrach wyjaśniających różne kwestie nie wspominając. Prezes, który w ogóle w Sejmie bywa rzadko, przy takich okazjach demonstracyjnie z sali wychodzi. To oczywiście można jakoś psychologicznie uzasadnić tym, że nie może patrzeć na Tuska, który jak wiadomo przyłożył jakoś tam rękę do śmierci jego brata. Tylko trzeba się zdecydować, czy kultywuje się rodzinną żałobę, czy prowadzi się działalność szefa największej partii opozycyjnej. Bo jak widać obu czynności harmonijnie połączyć się nie da.

Posłowie PiS nie mogą nawet podyskutować o filmie „Czarny czwartek”, ponieważ dyskusję miał prowadzić poseł PO, który z prezydentem chyba rozmawia. A wiadomo, że kto z Komorowskim rozmawia, ten generalnie jest wrogiem PiS. Zwłaszcza od chwili, gdy prezydent wybrany przez nieporozumienie zaprosił do siebie gen. Jaruzelskiego, wybranego na prezydenta jednym głosem, co zresztą Jarosławowi Kaczyńskiemu umożliwiło w tamtych latach dokonanie odwrócenia sojuszy i zrealizowanie hasła rzuconego przez Adama Michnika „Wasz prezydent, nasz premier”.

Nawiasem mówiąc, kto zrozumie te wszystkie zawiłości i zasady możliwego kontaktowania się i barier, poza którymi kontakty są absolutnie niedopuszczalne, temu pewnie trzeba by jakąś specjalną nagrodę przyznać. Bowiem normalnie trudno to wszystko rozumem ogarnąć. Zdecydowanie jakiś przewodnik po anihilacji by się przydał.

Wywiadów udziela się więc tylko mediom zaprzyjaźnionym. Robi tak nie tylko prezes, ale także spora grupa podwładnych. Ostatnio błysnął w tej materii poseł Mariusz Błaszczak, który podobno gwałtownie opuścił Monikę Olejnik. I jeszcze doniósł na jej brak obiektywizmu do Rady Etyki Mediów, co akurat zbiegło się z faktem, że owa rada wydała komunikat, że media zajmują się głupstwami, tym kto, z kim oraz koalicjami i sporami wewnętrznymi w partiach, a nie poważnymi partyjnymi programami (gdzie są te programy, tego Rada już nie powiedziała, chociaż w sprawie głupstw ma sporo racji, wziąwszy pod uwagę tylko jeden tydzień z bezsensowną awanturą o komiks szopenowski). Czy za Błaszczakiem pójdą inni? Przecież tak już było, że PiS anihilowało się z największych mediów elektronicznych własną uchwałą – bowiem ponoć ktoś posła Suskiego uraził – wróciło jednak przed kampanią wyborczą, co było zachowaniem zupełnie zrozumiałym i praktycznym.

Jak będzie teraz nie wiadomo, ale przecież jakoś zjawisko anihilacji opozycji – a tym samym zagrożenia demokracji – trzeba obecnie udowodnić i udokumentować. Nie może być tak, że prezes rzuca słowa na wiatr i ma tylko sugestie, nie wie czegoś na 100 procent. Rodzajem anihilacji jest też wyrzucanie z partyjnych szeregów radnych do niedawna współrządzących tak dużym miastem jak Łódź. Nie ma się radnych, w dodatku w koalicji rządzącej, nie ma się wpływu, na to co dzieje się w mieście, a przecież chodzi o to, by działo się lepiej. Po ostatnich wydarzeniach możemy zdecydowanie się spodziewać dalszego procesu samoograniczania się opozycji. Umiejętność samoograniczania się jest oczywiście w polityce wielką cnotą, ale doprawdy, bez przesady.

Miałam dziś napisać kilka słów o książce Romana Graczyka „Cena przetrwania – SB wobec Tygodnika Powszechnego”. Ale z jednej strony prezes PiS przyciągnął moją uwagę. Z drugiej zaś – książka mojej uwagi na sobie skupić nie może. Jest gruba, nudna, źle napisana. Najciekawsze jest w niej to, jak sobie autor, wyraźnie zafascynowany SB, wyobraża skomplikowane gry i operacje esbeków prowadzone wokół różnych – przeważnie technicznych – pracowników tygodnika, których nazwiska absolutnie nic Państwu nie powiedzą. Myślę, że jeśli owi funkcjonariusze jeszcze żyją, to dopiero teraz dowiadują się, jak bardzo byli przebiegli. Jeden wszakże wniosek jest pewny: autor ma wyraźnie na pieńku z red. Krzysztofem Kozłowskim. W tym, co zdołałam dotychczas przeczytać, a jest to gdzieś jedna trzecia tomu liczącego 500 stron, wszystkie esbeckie cytaty dotyczą tego, że Kozłowski się do niczego nie nadaje i właściwie wszystko robi źle. Może później się nadał, ale ja już chyba nie nadaję się brnięcia przez to dzieło. Czasu i oczu szkoda.

Jeśli idzie o korespondencję z Państwem, to będzie ona dziś bardzo ograniczona, bo ostatnio dość regularnie odpisywałam. Uspokoję przede wszystkim Klopfera, że niestety na pisaniu blogów praktycznie nie zarabiam, raczej jest to praca społeczna, lub w ramach moich obowiązków w „Polityce”, a więc na pani Marcie i panu Marcinie wierszówki żadnej nie tłukę. Tym, którzy mnie za napisanie o tym Panu, który tak się już zaplątał, że pewnie prezes Kaczyński ostatecznie musiał go wyplątać z polityki (o ile u prezesa cokolwiek jest ostateczne) krytykują, jak choćby amator, odpowiem, że napisałam, bowiem jest on dla mnie – podobnie jak córka nieżyjącego prezydenta – zjawiskiem ciekawym i dowodem na sprawę dużo szerszą. Cały ten spór o spadek, oczywiście ideowy, po Lechu Kaczyńskim ( zauważony zresztą w zabawnej korespondencji Pionia) mnie osobiście bardzo się podoba. Dowodzi bowiem, że miałam rację pisząc przez lata, że ten prezydent był prezydentem jednej tylko partii. Teraz rzecz ulega dalszemu zawężeniu, bo może już tylko jednej rodziny? Przy okazji tego wpisu pojawiło się zresztą sporo głosów, ciekawych, także pojawiła się poezja we wpisie Grubego, który przytoczył nie znany mi wierszyk, zupełnie udany zresztą.

I tak to już jest, że czasem trafiam w Państwa zapotrzebowanie, a czasem nie. Moje ryzyko. Przecieku, a może zamiana Rokiciny na rodzinę Dubienieckich nie byłaby taka zła, chociaż wydaje mi się, że pani Nelly nie jest do zastąpienia.

Elikrakowiance z kolei wpis się spodobał, bo chce odpocząć od Smoleńska. Otóż od tego tematu odpocząć się nie da. Właśnie wyszło na widok publiczny to, o czym od dawna szeptano, że jakiś chorąży z obsługi lotniska słyszał awanturę między generałem a pilotem, który nie chciał lecieć bez prognozy pogody. Zapewne sporo się jeszcze dowiemy o okolicznościach tego lotu, co oczywiście nie zmieni oglądu przyczyn katastrofy. Będę powtarzać za Markiem Borowskim, bo on to chyba najcelniej ujął, czy mgła była sztuczna czy prawdziwa, lecieć i lądować nie należało. Z którą to prawdą nigdy się PiS nie pogodzi, bo ta partii musi udowodnić, że jeśli nie zamach, to przynajmniej winę Rosjan. Czyli, elukrakowianko wiele jeszcze przed nami. Na razie zauważyłam, że jakoś bardzo spobożniał Grzegorz Napieralski (narażam się w tym momencie Karwojowi8), który w piątek w TOK FM w rozmowie z Żakowskim – podobno będzie również bywał u mnie w przyszłości – mówił o „świętej pamięci” Lechu Kaczyńskim. Myślałam, że to „śp” jest takie bardziej prawicowe, a w ogóle to już niepotrzebna demonstracja. Mnie zdecydowanie razi.

Jean Paul denerwuje się, że nikt nie zajmuje sią fatalnym stanem prokuratury. Sądzę, że ten temat nabiera coraz większej wagi, dojrzewa i wreszcie publicznie się pojawi, nie tylko w kontekście Smoleńska, które to śledztwo wszystkie inne problemy przykrywa. Bowiem wiele już wskazuje, że ta nowa, niezależna prokuratura, jest po prostu sparaliżowana i wcale nie odnowiona. A pomysły, aby ją jednak poddać jakiejś kontroli, zaczynają się pojawiać.