Podkarpacka twierdza PiS umocniona

Nie da się pomniejszyć zwycięstwa PiS na Podkarpaciu, bo przecież  w tym starciu gra toczyła się o sprawę w gruncie rzeczy bez znaczenia, czyli o mandat senatorski, który nic w układzie politycznym nie zmienia. Chodziło wyłącznie o symboliczny przekaz generalny, a nie o procenty frekwencji czy o to, ile uzbierają inni, zwłaszcza jednoprocentowi kandydaci.Można uznać, że 16 proc. frekwencji to bardzo mało, bo to jest bardzo mało, ale też 60 proc. zdobytych głosów przez senatora Zdzisława Pupę musi robić wrażenie i tylko to będzie się liczyć, zwłaszcza że następny w kolejności kandydat PSL popierany przez PO zdobył tych głosów trzy razy mniej. Nie jest to, najdelikatniej rzecz biorąc, sukcesem koalicji.

Nie da się też ukryć, że wprawdzie pan Kazimierz Ziobro z  Solidarnej Polski przekroczył próg 10 proc. głosów, ale żadnej w miarę równorzędnej walki z kandydatem PiS nie nawiązał i zapewne dla wielu był po prostu „tym znanym Ziobrą”. Edukacja polityczna w społeczeństwie jest marna. Zresztą, na rzecz senatora Pupy pracować mieli głównie księża, bo na Podkarpaciu tradycyjnie o zwycięstwie decyduje stopień zaprzyjaźnienia z Kościołem, a Zdzisław Pupa jest zaprzyjaźniony wyjątkowo serdecznie.  Tak samo jak jego poprzednicy i zapewne tak samo jak jego następcy. Taka to już tradycja.

Tak więc Ziobro (bez względu na to, jakie imię nosi) dla sporej części wyborców pozostanie „tym Ziobrą z PiS”, i to bez względu na liczbę klonowań. Tym bardziej pozostanie „tym Ziobrą”, że prezes SP praktycznie z Podkarpacia nie wyjeżdżał.  Walczył tu przecież o swoje miejsce na prawicy w jakiejś koalicji z Kaczyńskim lub samodzielnie. Jednoznacznego wyniku nie dostał, ale też Kaczyński ma nad czym pomyśleć, bo jednak tych głosów trochę mu po prawej stronie urwano. Dość obrzydliwa kampania pomówień i ataków na kandydata SP pokazuje, że jednak prezes i jego ludzie aż tak spokojni o przyszłość nie są.

Dla PiS ważne jest jednak, że osiągnęło na Podkarpaciu, czy też raczej – w pięciu powiatach tego województwa to, co chciało, czyli ponad 50 proc. głosów. Tyle mniej więcej zbierało w poprzednich wyborach i każdy gorszy wynik byłby porażką. Teraz wynik jest nieco lepszy, choć oczywiście – zważywszy na  zaangażowanie sił i środków, w tym kilka wyjazdów samego prezesa Kaczyńskiego i całej partyjnej czołówki – mobilizacja wyborców okazała się raczej słaba. W każdym razie – zdecydowanie mniejsza niż polityków. Jak widać i przesada w kampanii może okazać się szkodliwa. Zapewne bez tego zmasowanego ataku wynik wyborów wcale nie byłby inny, pożytek z kampanii zaś głównie jest taki, że politycy przynajmniej trochę dobrej pogody w terenie użyli. Nie wiem, jak szacować straty – czy ilością wydanych budżetowych pieniędzy na rozbuchaną do granic możliwości, a nawet poza te granice, kampanię? To jednak pokazuje, że warto ograniczać partyjne pieniądze, chociaż wedle zgodnych przekazów najbardziej okazałą zaprezentowała Solidarna Polska, narzekająca na brak finansowania budżetowego.  Jedną z największych patologii tych „wojen zastępczych” stają się owe gigantyczne kampanie wyborcze, które przybierają już charakter molestowania obywateli. Tymczasem oficjalnie na kampanię kandydat może wydać ledwie 55 tys. złotych. Ciekawe będą te rozliczenia powyborcze. Być może ciekawsze od samych wyborów.

W pamięci pozostanie jednak  głównie  imponujący wynik – ponad 60 proc. głosów dla kandydata PiS, a to już nadaje się na sztandary, pozwala twierdzić, że jednak PiS jest na fali, że może rządzić samodzielnie. Nikt przecież nie wymaga, by propaganda miała wiele wspólnego z rzeczywistością. Po prostu twierdza PiS pozostała twierdzą PiS. I być może najciekawsza jest siła stereotypów. Podkarpacie zmienia się, przybywa nowych dobrych dróg, uporządkowane podwórka o domy często tonące w kwiatach, nieźle mają się strefy ekonomiczne, ośrodki przemysłowe, kwitnie Rzeszów, który zresztą nie głosował, bo to nie ten okręg, a ciągle ten region uważany jest za pokrzywdzony, biedny i zacofany. I na tym też grają politycy, którzy ciągle biadolą nad rolą ubogiego, pokrzywdzonego podkarpackiego chłopa, a ludzie im wierzą. Prof. Janusz Czapiński powiada, że sprywatyzowaliśmy szczęście, a uspołecznili biedę i nieszczęście. Na Podkarpaciu sprawdza się to znakomicie. I nie tylko tam.