Premier nie zapłakał

I znów państwo się nie sprawdziło. Tym razem nie sprawdziło się przy okazji huraganu Ksawery. Skąd wiem, że się nie sprawdziło? Oczywiście z mediów.

Tak się jakoś złożyło, że w weekend nieco więcej czasu niż zwykle poświeciłam oglądaniu telewizji, rozmaitych zresztą. Oczywiście Ksawery królował, bo trudno żeby inaczej, zwłaszcza, że przed jego nadejściem ostrzegały wszystkie służby. Wzywano, aby nie udawać się w podróże, jeśli nie jest to absolutnie niezbędne, aby nie stawiać samochodów po drzewami, zabezpieczyć budynki, balkony i wszystko co można. A najlepiej, jeśli się da, unikać wychodzenia z domu, co właśnie starałam się czynić. Tak więc alarm podniesiono już kilka dni wcześniej.

A co było, gdy już Ksawery huknął? Oczywiście gigantyczne korki na drogach, samochody w rowach, w zaspach lub takie, które z powodu ślizgawicy nie mogły podjechać pod niewielkie nawet wzniesienia (czy aby na pewno były już na zimowych oponach?), spóźnione pociągi, połamane drzewa, zerwane linie energetyczne. Czyli krajobraz w trakcie huraganu prawie normalny. Podobne scenki, a może nawet bardziej dramatyczne, pokazywano w innych europejskich krajów, z jedną być może różnicą.

Wszystkie nasze medialne relacje, tak jak trzeba, kładły nacisk na kwestie ludzkie. Na to wielkie zderzenie człowieka z siłami natury, że szczególnym naciskiem na kwestie bezpieczeństwa. Czy podróżujący zostali należycie zabezpieczeni? Otóż nie zostali zabezpieczeni. Pewien kierowca ciężarówki denerwował się bardzo, że czegoś takiego to nawet w PRL nie było, bo w PRL drogi były przejezdne i o korkach, zwłaszcza zimą, nikt nie słyszał. Inny był jeszcze bardziej zdenerwowany ? autostrady budują, ale odśnieżyć ich nie ma kto, po co nam takie autostrady ? wykrzykiwał do kamery. Na dociekliwe, ale też pełne współczucia pytania dziennikarzy – czy ktoś państwem się zainteresował? – siedzący w samochodach zgodnie zeznawali, że absolutnie nikt się nimi nie zainteresował, że są porzuceni, nic nie wiedzą, nikt ich nie informuje, nawet cieplej herbaty nie ma. Nikt nie dostarczył.

Oczywiście żadnego pługa nie widzieli, ktoś widział wprawdzie jeden, ale nie wiedział, co się z nim stało, policji też nie było. Był tylko Ksawery i oni tkwiący w korkach. Pokazywano też jedną panią, która bohatersko poszła do stacji benzynowej, bo jednak trzeba od czasu do czasu włączyć silnik, by się ogrzać. Paliwa najwyraźniej też nie dostarczono, choć akurat ta dzielna kobieta wydawała się  należeć do takich, co w sytuacjach trudnych biorą swoje sprawy w swoje ręce. Niezwykle ujmujące były scenki z pewnej szkoły, gdzie zgromadzono podróżnych, aby ułatwić im przetrwanie ataku Ksawerego. Trzeba powiedzieć, że nie byli usatysfakcjonowani. Jedzenia nie dano, generalnie zaś lepiej by było w hotelu, aby mieć trochę prywatności, a nie w jakiejś szkolnej sali, gdzie rzeczywiście o prywatność trudno.

I tak oglądałam sobie te rozmaite telewizje, z tymi samymi korkami i z tym samym brakiem opieki nad podróżnymi i tym samym oczekiwaniem, że to państwo się wreszcie opamięta i przyjdzie z pomocą. Czy nie mogłam wyrobić sobie przekonania, że państwo nie działa? Że znów się nie sprawdziło? Mogłam jak najbardziej, zwłaszcza, że raz pokazano panią premier Bieńkowską mówiącą, że dostaje meldunki o sytuacji co pół godziny, nawet nocą. Dostaje i co? Dlaczego nie wysyła ekspedycji, choćby z herbatą, dlaczego nikt głupiego koksownika nie postawi? A pan premier? Pana premiera znów nie było. Małżonka premiera  w ramach tury promocyjnej swojej książki autobiograficznej w publicznych występach opowiada, że jej mąż lubi płakać, szczególnie na filmie ?Król Lew?, co stało się najbardziej sensacyjną informacją ostatnich kilkunastu dni. No to jak to właściwie jest ? premier płacze na ?Królu Lwie?, a nad losem, rodaków, rozbitków z Ksawerego nie zapłakał?  I to ma być porządne państwo?

Lech Wałęsa na wieść, że Pani Premierowa pisze książkę autobiograficzną miał powiedzieć: no to już po tobie, człowieku. Lech Wałęsa jak coś powie, zwłaszcza krótko, to powie. Zazwyczaj nad wyraz celnie. Na miejscu premiera jednak bym się przejęła.