Polityka miłości nam zmarła. I dobrze

No i proszę, znów mamy wojnę polsko-polską i koniec polityki miłości – biadoli spore grono komentatorów.

Ewa Kopacz zaostrzyła ton, Platforma zaostrza ton – powiadają wnikliwi obserwatorzy – pokój i miłość jej wyraźnie nie służą. A przecież było tak pięknie, kiedy prezes Jarosław Kaczyński na sejmowej sali podał rękę Donaldowi Tuskowi i powiedział podobno, że mu gratuluje i już go nie nienawidzi. Ileż to komentarzy napisano o wielkodusznym geście prezesa.

A tu proszę, zamiast wdzięczności pani premier na konwencji samorządowej, zwołanej chyba specjalnie jako swego rodzaju kontrapunkt dla marszu Kaczyńskiego – co było niezłym politycznym pomysłem – ośmieliła się zauważyć, że Kaczyński cynicznie wykorzystuje datę 13 grudnia dla celów politycznych. I jeszcze dodała, że po 13 grudnia nie będzie musiał niczego podpisywać, będzie mógł spokojnie udać się do domu, co natychmiast wywołało skojarzenia ze sfałszowaną lojalką Kaczyńskiego.

Ciekawe, dlaczego akurat takie jednoznaczne skojarzenie, skoro lojalki SB podsuwała wówczas do podpisu tysiącom członków Solidarności i gdyby taki marsz odbył się 33 lata temu, niejednego jego uczestnika spotkałyby grubsze represje?

No ale uznajmy, że pani premier posunęła się o jeden most za daleko. Ale czy to znaczy, że zachowała się wysoce niestosownie, zerwała politykę miłości i powinna natychmiast Kaczyńskiego przeprosić? Tego zażądało oburzone PiS, nieco mniej oburzeni usprawiedliwiali panią premier, że widocznie zdenerwowało ją stwierdzenie Kaczyńskiego, że jest Urbanem w spódnicy, twórczo potem rozwijane przez partyjne szeregi prezesa.

Tymczasem o cynicznym wykorzystaniu 13 grudnia dla podbicia bębenka, że wybory zostały sfałszowane, przed wypowiedzią Ewy Kopacz mówiło wielu, głównie opozycjonistów z czasów pierwszej Solidarności, internowanych, aresztowanych, prześladowanych. Najostrzej wypowiedział się chyba Władysław Frasyniuk, który po prostu nawymyślał Kaczyńskiemu, i to słowami obraźliwymi.

Pani premier nie powiedziała więc w istocie nic nowego ani nadzwyczajnego. Powiedziała, że w kraju demokratycznym każdy może manifestować i żadne represje go za to nie spotykają. I jeszcze dodała, że prezes Kaczyński nie rozumie ludzi. Może się trochę myliła, bo sporą część rozumie i podsuwa jej, niestety kłamliwe, powody do wyrażania gniewu i oburzenia, co właśnie obejrzeliśmy 13 grudnia.

Prawda o tak zwanej polityce miłości jest zaś taka, że nigdy jej nie było. Ledwie prezes Kaczyński podał rękę Tuskowi, a już na mównicę weszła posłanka PiS Anna Zalewska i wygłosiła jedno z najbardziej agresywnych i dość obrzydliwych w tonie przemówień, kończąc stwierdzeniem, że Ewa Kopacz nie ma moralnego prawa bycia premierem, bo w Smoleńsku kłamała. Prezes nie zareagował, po podaniu ręki Tuskowi nie zmienił nieco przemówienia w imieniu klubu, nie złagodził tonu – posłanka „pojechała” po nowym gabinecie jak za dawnych lat.

Może gdyby Ewę Kopacz przeprosiła za obelgi pod jej adresem wypowiadane przez lata przez jej partyjnych kolegów – na temat pobytu w Moskwie, zamykania smoleńskich trumien, poszukiwania ciała prezydentowej Kaczyńskiej i całym tym horrorze, który ówczesna minister zdrowia przeszła i to z własnej inicjatywy, aby sprostać na miarę sił temu dramatycznemu wyzwaniu – klimat do zakończenia wojny polsko-polskiej byłby lepszy. Może wówczas owa próba stłumienia emocji, którą premier Kopacz rzeczywiście podjęła, długo nie odpowiadając na zaczepki, byłaby trwalsza?

Nic takiego się nie stało. Jeszcze w owym marszu 13 grudnia pojawił się wielki transparent „Kopacz 1 metr w głąb”. Co znaczył? Zakopać panią premier metr pod ziemią? Jakoś nikogo nie uraził. Nikt nie uznał, że PiS kończy w ten sposób politykę miłości. A przecież po drodze były jeszcze słynne „trzy poziomy niżej”, było znieważanie prowincjonalnej lekarki, jakieś odwoływane zaproszenia na posiedzenia klubu PiS. Była cała masa zdarzeń, mówiąca o tym, że nic się nie zmieniło.

Jeśli kogoś w Polsce trzeba przepraszać, to wyłącznie Kaczyńskiego. A Kopacz? Broń Boże, to przecież smoleńska kłamczucha. A marsz z 13 grudnia był znakiem jakiegoś pojednania? To był dopiero marsz nienawiści, o czym przekonać się mógł każdy, kto przez chwilę posłuchał wodzireja Joachima Brudzińskiego, przy którym bledną najostrzejsze nawet wypowiedzi Stefana Niesiołowskiego. I kto tu co zaostrza?

Jarosław Kaczyński pod pomnikiem Piłsudskiego wygłosił najostrzejsze słowa od czasu tych, które wypowiedział po ekscytującym artykule na temat trotylu na tupolewie. Oskarżył prezydenta i sędziów o wyborcze fałszerstwo, prawie o spisek na rzecz sfałszowania wyborów (ciekawe skądinąd, co zrobi z tą poważną sprawą prokuratura zaplątana bez sensu w nieważne kilometrówki). I co – tonu nie zaostrzył? Nic się nie stało, bo Belwederu nie podpalono? Zresztą co tam oskarżenie o fałszerstwo, skoro wcześniej były już oskarżenia o zamordowanie prezydenta.

Marsz przeszedł w spokoju, mamy demokrację, Kaczyński ma sukces, Polski nie podpalono i o co właściwie chodziło w tej wrzawie? – takie pytania słychać nie tylko ze strony „niepokornych”. Także ze strony – wydawałoby się – jako tako przytomnych. I to jest właśnie niepokojące. Marsze mogą sobie maszerować, jeśli partia ma pieniądze, aby je organizować, choć jako umiarkowana zwolenniczka finansowania partii z budżetu wolałabym, aby tych autokarów nie fundowano z pieniędzy podatnika. Ale niech już będzie, demokracja musi kosztować, polityka musi kosztować. Różne hasła można głosić, ale doprawdy przyzwolenie na jawne kłamstwa (bo podobno w czasie pochodu wolno wszystko), na niszczenie instytucji życia publicznego – to jednak przesada.

I ten spór – czy jak kto woli: wojna – będzie trwał, bo to dwie różne partie, dwie zupełnie różne filozofie działania, dwie zupełnie inne wizje Polski. Tę marszową wykrzyczeli nam na ulicach prezes Kaczyński i wodzirej Brudziński. Żadnego sporu oczywiście nie zaostrzyli, w końcu od dawna mówią to samo, tylko z coraz większą determinacją, bo jakoś władza do ręki nie wpada.

Zresztą po marszu wydaje się, że oni tej władzy nawet nie chcą, bo wtedy trzeba byłoby rządzić, a przecież tak przyjemnie jest maszerować, oskarżać wszystkich wokół i jeszcze słyszeć to miłe wołanie – Jarosław, Polskę zbaw. Jak zacznie rządzić, to już nie zbawi, a politykę miłości w wydaniu rządu PiS z koalicjantami, którzy zresztą od nadmiaru miłości pomarli, już widzieliśmy. Jej niezłym przedstawicielem był na przykład Zbigniew Ziobro jako prokurator generalny. Znów jest blisko PiS. Trzeba więc zaostrzać ton.

I dobrze, że Ewa Kopacz to robi. Jak się znajdzie ktoś inny, kto założy partię, która wystąpi przeciw PiS, to Kopacz przegra. Na razie wokół jest coraz śmieszniej, szczególnie na lewicy, która być może byłaby alternatywą. Kalisz ściga się z Senyszyn. To jest polityka w najwyższym wydaniu.

Zbliżają się Święta i warto pamiętać, że „tak naprawdę nie dzieje się nic i nie zdarzy się nic aż do końca”. Jedna z mądrzejszych piosenek, jeden z mądrzejszych wersów. Miłych świąt, proszę Państwa!